Insomnia

Τα δύο ξύλινα κρεββάτια ενωμένα
«Δίδυμα» που λένε στα αγγλικά
Ανάμεσά τους ένα αυλάκι
Ακίνητο
Τα βράδυα πέφτει μέσα εκεί
Είναι μικροσκοπική
Για να φτάσει κοντά του
Κάνει τέτοια πράγματα
Δοκιμάζει τον εαυτό της
Στο δόσιμο
Μετά αποσύρεται
Στραγγίζει από πάνω της κάθε του ίχνος
Κοιμάται
Με πάθος
Με αφοσίωση
Γίνεται ένα πράγμα της νύχτας
Ένα πράγμα της νύχτας όχι πολύ διαφορετικό από τα ξύλινα έπιπλα την κουρτίνα τον ψυχρό αέρα και τον χαμένο ορίζοντα το καράβι ολόφωτο που κρέμεται από τον ουρανό και τον διασχίζει. Διασχίζει και τον ίδιο δίνοντας το σάλπισμα της αναχώρησης ενώ αυτός ο σιωπηλός ανταποκριτής θα μείνει πίσω. Θα έχει το προνόμιο να μπαινοβγαίνει στα όνειρά του θα τα κρατάει σαν ένα κομμάτι πάγου που λειώνει σιγά σιγά αφήνοντας ένα ελαφρύ κάψιμο στο κέντρο της παλάμης. Θα είναι εκτεθειμένος στην λευκή ταινία που εκτυλίσσεται υποχρεωμένος να υφίσταται γεγονότα ανύπαρκτα ιστορίες που οι αφηγητές τους βαριούνται στη μέση μαρτυρίες που ψιθυρίζονται χωρίς σκοπό (ωστόσο ανελέητα). Θα θέλει να φυσήξει μακριά τη σκόνη το θολό πέπλο τον τρεμάμενο ήχο της επιμονής τους. Θα σηκώνεται τότε για να φωτογραφίσει τη νύχτα. Θα βάζει την κάμερά του στο πεζούλι θα ρυθμίζει το φακό και θα καπνίζει και θα περιμένει και η κάμερα θα κάνει κλικ πολύ ήσυχα πολύ ύπουλα πολύ μυστικά θα κλέβει κάθε ελάχιστη ρανίδα φωτός και θα του τη φέρνει σαν κυνηγόσκυλο. Και να ο ουρανός που είναι μπλε, τα χόρτα πράσινα και πορτοκαλί, τα βράχια πιο λευκά από κάθε πλυμένο κόκκαλο που έχεις δει ποτέ. Κοκκάλινα λουλούδια που μόλις άνθισαν. Θα τα κόψει. Θα σκάψει ένα λαγούμι ύπνου.

I

Κι αφήνομαι βαθιά μες το λαιμό της νύχτας
Εγώ η αράχνη πιασμένος από μια κλωστή
Κρατάω την αναπνοή μου και αφουγκράζομαι
Μην ξέροντας αν είναι ήχος ή άγγιγμα
Αν είναι δική μου δόνηση ή κάτι έξω από μένα που με δονεί
Σύνορο του δέρματός μου
Όταν φτάνω εκεί ξέρω πως βρίσκομαι στην άκρη της κλωστής μου
Θησέας ή Ορφέας;
Όπως και νά’χει η ιστορία μιας προδοσίας

II

Ύπτιος πλέω μέσα στη νύχτα
Αλλά και η νύχτα με διασχίζει
Το αυλάκι που ανοίγει δεν σταματά να μιλά
Τα πράγματα σβήνουν αφήνοντας ένα λεπτό περίγραμμα
Που παίρνω μαζί μου
Θα είναι χρήσιμο αργότερα
Όταν ο ορίζοντας χαθεί

III

Βλέπω το χνούδι της νύχτας να αυξάνει και να φθίνει
Τα μάτια των μικρών αρπακτικών να φλέγονται
Βλέπω το θάνατο να ξύνει την πόρτα
Την κοινότοπη περιπέτεια της περιπλάνησής του
Βλέπω την επίμονη μνήμη να μαζεύει στοιχεία στις γωνίες
Σκόνη ρινίσματα οτιδήποτε της κάνει
Κι όταν έρθει θα είναι αρκετό ένα χαμόγελο
Ένα λουράκι παπουτσιού λίγη άμμος ανάμεσα στα δάχτυλα
Θα είναι αρκετό για να εξαπολύσει πάνω μου
Το τεράστιο κύμα όλων των «συγκλονισμένων πραγμάτων»
Ε λοιπόν καληνύχτα, λέω και σηκώνω
Το σεντόνι πάνω από το κεφάλι μου

IV

Με το τυφλό μου βλέμμα
Βλέπω τις φωνές των γυμνών σωμάτων
Η γεύση τους ωριμάζει στο στόμα μου
Σαν γλώσσα που ποτέ δεν θα ακουστεί
Αγκαλιάζω το σώμα μου
Και βρίσκω το δικό σου σώμα
Αγκαλιάζω όλες τις εκφράσεις μου
Αυτές που εσύ μιλάς
Αυτές με τις οποίες με γνωρίζεις
Όπως εγώ δεν γνωρίζω τον εαυτό μου

V

Το τυφλό μου βλέμμα συναντάει το άλλο μου βλέμμα
Που είναι φυλακισμένο στα πράγματα
Και το αναγνωρίζει σαν ακριβή ανάμνηση
Αν καθετί που βλέπω μεταμορφώνεται σε ανάμνηση
Εγώ είμαι το μνημείο του βλέμματός μου
Σ’ένα κόσμο νεκρό
Ποιός θα με θυμηθεί

 

Το βιβλίο του χώματος (Μελάνι 2011)